Hoe je van thuiskomen weer een flapdrol wordt

Dit is mogelijk de saaiste blog die je ooit hebt gelezen. Maar waarschijnlijk ook de meest herkenbare. Beeld je even in hoe dat zo vaak gaat tijdens een fijne vakantie. Je bezint je, denkt na over het afgelopen jaar, merkt hoe goed het je doet om tijd voor jezelf te hebben. Dat ga je écht volhouden wanneer je thuis weer aan het werk moet. Vaker gezond koken. Je agenda niet meer helemaal volplannen. De dingen lekker spontaan laten gebeuren. En je vooral niet meer zo druk maken om onbelangrijke dingen. Want kijk eens hoe gelukkig die straatarme kindjes zijn met een kapotte autoband als hun enige speelgoed! Dan kan jij toch niet klagen als de tram weer eens tien minuten te laat komt?

Reality check

Fast forward in de tijd: één week later sta je in de regen op de tram te wachten omdat je fiets is gejat. De tram komt niet, hij komt niet, komt niet, komt wel! Zit bommetjevol. Een man staat net iets te dicht tegen je aan, je ruikt dat hij net een broodje rosbief heeft gegeten. Inmiddels ben je sowieso te laat voor die vergadering over het borgen van het agile veranderingstraject om de USP’s van je marketingafdeling een boost te geven. Balen! Zanzibar is verder weg dan ooit.

Rust, reinheid en regelmaat

Zo gaat het dus ook wanneer je een jaar in vier buitenlanden hebt gewoond. Oh, wat hebben we veel geleerd en meegemaakt. Maar oh, hoe moeilijk is het om al die dingen in het dagelijks leven in Nederland toe te passen. De laatste weken in Thailand leefden Emiel en ik uiterst gedisciplineerd. We hadden bergen werk te verzetten en dus geen tijd voor uitstapjes of katers. Daarom deelden wij onze dagen ongeveer zo in:

wakker worden – zwemmen of sporten (we woonden in een flat met gym en zwembad) – douchen – tien minuten mediteren – ontbijten – naar kantoor – werken, werken, werken – uit eten voor lunch en avondeten – naar huis – tien minuten mediteren – een boek lezen – tukken.

We zeiden NEE tegen alle verleidingen van het Bangkokse nachtleven, op af en toe een cocktail in een rooftop bar na dan. Dankzij dit strakke ritme sliepen we als roosjes, kregen ontzettend veel werk gedaan en voelden we ons retevolwassen.

Een koude douche

Net voor kerstmis vlogen wij naar Nederland. Ik was er heilig van overtuigd dat ik het vol ging houden: sporten, gezond eten, mediteren, gedisciplineerd werken! Bam! Dus stond ik de dag erop met een jetlag in mijn sportkleertjes in een kickbokskelder. Maar van heel veel ‘bam!’ kwam het niet. In plaats van de show stelen met mijn Thaise boksmoves, stond ik binnen no time te hijgen en rillen. Het was ijskoud in de gymzaal, ik had het gevoel dat mijn zweet bevroor, het bloed zakte uit mijn gezicht en ik stond te tollen op mijn benen. De rest van de les zat ik in een hoekje toe te kijken. De weken erna rende ik af en toe nog dapper een rondje door het park, maar mijn sportieve ambities namen toch het liefst het hazenpad.

Taart, chips, bier en kapsalons

Mijn andere voornemens waren hetzelfde treurige lot beschoren. Na acht bier kan ik de lokroep van bitterballen en friet nou eenmaal niet weerstaan. Ik pas nu al bijna niet meer in de spijkerbroeken die ik hier heb aangeschaft. Het is ook zo gezellig om terug te zijn! Iedere dag weer leuke afspraken, ouderwetse drukte in WhatsApp-groepen en ik kom nauwelijks aan werken toe. Om het overzicht over alle afspraken, deadlines en logeeradressen niet te verliezen, houd ik ijverig een Excel-sheet bij. (Ja, ik weet dat je daar agenda’s voor hebt, maar ik hou van Excel). Wat ik echter niet in mijn sheet heb verwerkt: mediteren en rustig blijven. En daar komt dus ook niks van terecht.

Same old, same old

“Hee, hoe is het nu om terug te zijn?” Dit is met stipt de meest gestelde vraag die wij de afgelopen weken krijgen. De verwachtingsvolle blik in de ogen van de vraagstellers brengt me soms in de verleiding om in onvervalst Danglish te antwoorden: “Oh yeah, it is me something, I am a wereldburger now, and dit is niet meer mijn home. De world is mijn thuis.” Maar dat zou onzin zijn. Natuurlijk is er even verbazing: goh, in de Baarsjes zitten zo mogelijk nóg meer koffie-experience-beleef-plekken (voor de niet-Amsterdammers: pretentieuze, overprijsde koffiezaakjes). Wat een práchtige snelwegen! En wat is iedereen hier toch lang en rijk. Maar zodra je je bonuskaart hebt laten scannen, ben je weer helemaal ingeburgerd.

Het weer is nog net zo kut. Onze families zijn nog net zo lief. Net als onze vrienden (al hebben sommigen van hen zich ineens vermenigvuldigd!). De meeste dingen blijven hetzelfde. En dat is geruststellend. Het maakt het minder moeilijk om dadelijk de tassen weer te pakken en de hort op te gaan. Ik verheug me nu al op de nieuwe illusies die ik mezelf tijdens ons volgende buitenlandavontuur wijs ga maken. En hoe ze bij terugkomst in good old Nederland weer kei hard uit elkaar klappen.

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt
eten vietnam