Hoe de liefde tussen mij en Saigon opbloeide

 In Blog

Het was geen liefde op het eerste gezicht tussen mij en Ho Chi Minh Stad. Toen ik op dag één met een jetlag door de straten van mijn nieuwe woonplaats strompelde, konden de bak herrie en smog van de eindeloze stroom scooters me totaal niet bekoren.

En ik had het idee dat Ho Chi Minh Stad in mij ook niet veel zag. Waarom zou het anders zo’n gedoe zijn om een fatsoenlijk en betaalbaar appartement te vinden? En werd ik, nadat ik dácht een appartement gevonden te hebben, na één nacht verdreven door die ranzige rioollucht? Dit waren toch onmiskenbare tekenen dat Ho Chi Minh Stad het helemaal niet zag zitten met mij?

Zou het wel goedkomen, tussen mij en Saigon? Ik noemde de stad inmiddels bij dat koosnaampje, in de hoop haar zo een beetje te vleien. Had ik mezelf misschien iets teveel aan de stad opgedrongen? Of waren mijn verwachtingen te hooggespannen doordat ik zo vaak naar foto’s op social media had gekeken? Misschien verlangde ik gewoon een veel te veel, van zo’n prille relatie.

Elkaar leren kennen

”Waar wrijving is ontstaat glans”, dacht ik terwijl ik hoestend achterop een scootertaxi zat die zich door een horde van 65 tegenliggers probeerde te werken. “Geef het een beetje de tijd, je moet elkaar ook een beetje leren kennen toch!”, sprak ik mezelf moed in.

Dus ik begon de stad te onderzoeken. Wat voor typje is het eigenlijk, die HCMC (zo wordt ze door échte vrienden genoemd)? Een scootersafari door de stad bracht uitkomst. Ik reed met een kundige gids door ongeveer tien wijken en ontdekte dat Ho Chi Minh Stad, zoals iedereen, vele gezichten heeft. Van het levendige Chinatown, tot de steriele Koreaanse wijk, van het centrum met toeristische attracties, tot steegjes waar je nauwelijks met de scooter doorheen past en van krottenwijk tot expatgetto.

Iedereen weet het: alcohol is het smeermiddel van elke (stroeve) relatie. Ik was dan ook verheugd om na de scootertocht op een terrasje aan het water te belanden. Op kleine krukjes worden Vietnamezen daar iedere dag van de week liederlijk dronken, terwijl ze vals karaoke zingen en ondertussen het ene na het andere heerlijke gerecht wegwerken. Mij lukte het ook om samen met goed gezelschap een kratje pils soldaat te maken. Achteraf gezien was dat het begin. Op die avond zijn Ho Chi Minh Stad en ik écht nader tot elkaar gekomen.

Hoteldebotelsmoorverliefd

De stad had me aan het lachen gemaakt. En ik ontdekte dat achter die façade van smog heel veel moois schuilgaat. De kleine steegjes, de honderden (misschien wel duizenden) restaurantjes waar je voor habbekrats iets heerlijks voorgeschoteld krijgt (liefde gaat door de maag!), de markten, de koffietentjes, de stoere oude mannetjes op hun oude motoren.

Vanwege onze taal- en cultuurbarrière vind ik het soms lastig om de signalen van de stad goed op te pikken, maar ik heb het idee dat Ho Chi Minh Stad mij inmiddels toch ook wel ziet zitten. Het feit dat ik nu in een mooi appartement woon, vat ik dus op als een waar liefdesgebaar.

Nu het hek van de dam is, ben ik eigenlijk niet meer te stoppen. Verliefdheid is een gekte, een manie, zeggen ze. Nou, daar begint het bij mij wel op te lijken. Wat een stad! Het bruist en het leeft en er is nog zo veel te ontdekken!

Aangezien ik in serial monogamy geloof als het om woonplekken gaat, is deze liefde waarschijnlijk maar een kort leven beschoren. Maar wie weet… staat Saigon wel open voor een lange afstandsrelatie met mij! Ik ga er nu in ieder geval maar van genieten, zo lang het duurt!

Recent Posts
Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt